Pak Een Kat Aan

2024 Auteur: Sebastian Paterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:52

Visserijverhalen

Ik en mijn visreispartner Vadim brengen elke vakantie door in Karelië. We hebben lang gekozen voor een diep bosmeer en elk jaar vissen we daar. Het is duidelijk dat dit gesloten reservoir qua variëteit niet verschilt … Snoek, baars, voorn, dat is misschien het hele assortiment. Maar de ongerepte natuur, de afwezigheid van rusteloze, alomtegenwoordige toeristen en vissersconcurrenten maken onze vakantie moreel zeer comfortabel.

Dus afgelopen zomer zijn we naar onze vaste plek geweest. We konden natuurlijk niet wachten om meteen te beginnen met vissen. Nadat we echter een volledig natuurlijk ongeduld hadden bedwongen, besloten we allereerst te settelen. Helemaal aan het einde van de kaap, die ver in het meer uitsteekt, sloegen ze een tent op, maakten een plek voor een vuur klaar, richtten er een tafel op, twee banken eromheen en richtten een rokerij op voor vissen. Daarna brachten ze brandhout binnen en maakten ze een vuur.

En terwijl het water in de theepot kookte, keken ze met voor elke visser begrijpelijke opwinding naar het meer, zich afvragend wat we deze keer zouden vangen - de recordtrofee voor ons was een snoek van vijf kilo, gevangen door Vadim aan een ronddraaiende hengel. jaren geleden. En het meer wenkte en trok ons aan … Spiegelwateroppervlak werd af en toe in beroering gebracht door spatten van dartelende vissen.

Na haastig thee te hebben gedronken, pompten we de opblaasboot op en, nadat we ongeveer vijftig meter van de parkeerplaats waren gevaren, gingen we tegen een hoge muur van riet zitten. Daar vingen ze met drijfstangen jongen voor de cirkels en verspreidden ze die over het meer. Daarna gingen onze paden met Vadim, zoals ze zeggen, uiteen … Hij begon vanaf de kust te vissen op een spinhengel, en ik begon vanaf een boot in een schietlood te slepen.

Tegen het einde van de dag was onze vangst niet bijzonder indrukwekkend, maar we vingen toch vijf fatsoenlijke (meer dan een palm) voorn, zeven zitstokken en een kleine snoek ving één cirkel. We waren erg blij (het initiatief was tenslotte genomen!) We maakten de vis schoon, zouten het meeste, kookten vissoep van de rest.

Na het eten klommen we de tent in en genoten, liggend op slaapzakken, van de geluiden van het bos dat in slaap viel. Ergens aan de andere kant van het meer kraaide een koekoek, heel dicht bij ons waarschijnlijk, een kraai kraaide van ontzetting van schrik. Plots viel er een gerommel van een theepot die van de tafel viel …

We sprongen uit de tent en in de schemering viel het halfduister op dat een klein dier zich met de bliksem naar de dichtstbijzijnde boom wierp. Hoe we ook in de kroon keken, we zagen niets. De nachtbezoeker deed het huishouden grondig: hij harkte de grond op de plek waar we de vis hadden schoongemaakt, keerde de borden om, strooide lepels en mokken uit en niet te vergeten de theepot die op zijn kant lag.

- Wie zou het kunnen zijn? - Vadim staarde me vragend aan.

Ik haalde gewoon mijn schouders op … We wisten allebei dat er in het gebied geen dieren waren die gevaarlijk zijn voor mensen. Integendeel, dieren en de meeste vogels proberen bij mensen weg te blijven en voelen instinctief aan welk gevaar ze voor hen vormen. En hier…

Zonder tot een conclusie te komen, klommen we weer de tent in, maar gingen amper liggen of er klonk een doordringend gekrijs letterlijk boven onze hoofden. Maar zodra we buiten kwamen, hield het gekrijs onmiddellijk op. Een tijdlang stonden we roerloos, huiverend van de koelte van de nacht en intens kijkend in de cirkelvormige duisternis. Maar alles is tevergeefs. De ondoordringbare duisternis liet niets zien …

Dit gekrijs, zij het met tussenpozen, volgde ons bijna de hele nacht. En zodra het begon te dagen, bonkte er iets bovenop de tent, rolde toen snel naar beneden en alles stormde met hetzelfde doordringende gekrijs weg.

Vadim keek snel uit het raam en toen hij de man zag wegrennen, riep hij verbaasd uit:

- Het is maar een kat! Zwart en wit met gele aftekeningen.

De tweede nacht was een exacte replica van de eerste. We brachten het wakker door. Een gekrijs volgde ons. Op de derde dag hielden ze een "militair" advies: wat te doen?

- Misschien de parkeerplaats veranderen? - stelde Vadim voor.

Ik heb dit aanbod volledig afgewezen. Ten eerste wilde ik deze plek helemaal niet verlaten. Ten tweede, waar moeten we heen? Daarom zei hij bij nader inzien:

- Laten we proberen deze kat af te betalen.

- Hoe komt het?

- We laten elke avond vis voor hem achter. En laten we eens kijken wat er gebeurt.

'S Avonds, nadat we de vissen hadden schoongemaakt, legde ik drie kleine kakkerlakken aan de zijkant van ons kamp. Liggend in de tent dacht ik: zal onze "deal" met de kat lukken of niet? Maar noch 's avonds noch' s nachts was er geen gekrijs. Het werd pas in de vroege ochtend gehoord. Dit werd twee dagen herhaald.

'We trakteerden de kat op het avondeten en hij schijnt ook veeleisend te zijn voor het ontbijt,' stelde ik voor.

- Dan zouden een paar vissen in de kooi moeten worden gehouden en ze 's morgens aan de afperskat moeten geven, - redeneerde Vadim.

Zo gezegd zo gedaan. Deze maatregel hielp, elke dag 's ochtends en' s avonds lieten we de vis op de gebruikelijke plaats achter, en het piepen stoorde ons niet meer. Dit ging zo door tijdens onze vakantie.

Ik moet toegeven dat we zo gewend zijn aan de kat dat we bij het vertrek zelfs met enige spijt dachten hoe hij hier zou zijn zonder ons? Zeker in de winter. Het dichtstbijzijnde dorp ligt immers vijftien kilometer verderop. Toegegeven, deze kat werd op de een of andere manier gevonden voordat we kwamen! Laten we hopen dat hij zonder ons zal leven.

… Maar toen we deze zomer weer bij het meer aankwamen, was de kat er niet. Hij verdween. En niemand viel ons meer lastig. Misschien muizen …